Het landschap is het centrale thema in mijn werk. Niet dat ik uitsluitend landschappen schilder maar thematisch krijgt het wel de meeste aandacht.Dat kan op concrete wijze maar ook op abstracte wijze. Vaak is daarbij een concreet landschap uitgangspunt in de vorm van een foto. Het afgebeelde landschap is inspiratiebron om de rest van het landschap (wat niet is afgebeeld) te schilderen – niet op een realistische wijze, maar eerder expressief en impressionistisch. Omdat ik zo met het landschap begaan ben en vooral de gevoelens die hieronder schuilen vraag ik me dan ook af of ik niet op de een of andere wijze beïnvloed ben door de stroming van de romantiek of neo-romantiek. Wikipedia zeg over de neo-romantiek in de kunst: “Het is een reactie gebleken op het naturalisme. De naturalist in de kunst gaat uit van externe observatie, de neoromanticist voegt gevoelens en interne observatie aan zijn werk toe. Deze kunstenaars putten hun inspiratie uit werken van kunstenaars uit de tijd van de romantiek. Net zoals in de romantiek putten zij inspiratie uit de plaats waar zij zich bevinden in historische weidse landschappen. Met het uiten van dit gevoel reageren zij in het algemeen op de ‘lelijke’ moderne wereld van machines, nieuwe steden en welvaart. Karakteristieke thema’s zijn een hang naar de perfecte liefde, utopische landschappen, door de natuur veroorzaakte ruïnes, romantische dood.” Einde citaat. Historische en vooral wijdse landschappen vormen al jaren bron van inspiratie en uitgangspunt voor mijn schilderijen, maar ook de moderne wereld heeft tal van plekken die inspirerend kunnen werken in mijn landschappen zijn geen reactie op de moderne tijd. Eerder halen ze verloren landschappen voor de geest die aan het oog onttrokken zijn omdat de wereld nu eenmaal is veranderd en snelwegen door het landschap zijn aangelegd om zo snel mogelijk van de ene naar de andere plaats te komen. In de verdiept aangelegde wegen (zeker in Frankrijk) zie je enkel de hellingen naast de weg die hier en daar met nepkunst zijn opgevrolijkt, maar het landschap zelf wordt aan je oog onttrokken.
ik word gegrepen door bergen, woestijnen, rivieren, zeeën, moerassen en meren, door kale vlaktes en vooral door de horizon die telkens weer anders is . Wel een neo-romantische inslag maar niet absoluut, geen perfecte liefdes, een romantische dood en wal al niet meer. Het landschap heeft de romantiek en de romantische levensinstelling niet nodig want het staat op zichzelf. In de Chinese en Japanse landschapsschilderkunst is het landschap een verwijzing naar een werkelijkheid die sacraal is en waarin hemel en aarde aan elkaar raken. Dat thema probeer ik in mijn werk zo dicht mogelijk te benaderen. Is dat nog romantiek, of is het vooral religie? Eigenlijk maakt het antwoord op deze vraag niet zoveel uit. In het Sanctus wordt gezegd: “Vol zijn hemel en aarde van uw heerlijkheid”. Dat wordt beweerd over God. Daarmee kan ik goed leven en ook dat vormt bron van inspiratie bij het schilderen van het landschap: het zichtbaar maken van iets van die heerlijkheid. ‘Kabod’ in het Hebreeuws, daar is het om te doen. Het landschap is nooit af en blijft bron van inspiratie, geestkracht die overgaat in verf en lijnen.
John Hacking
30 mei 2015
